vendredi 2 mars 2012

U Tira G (4/5)

Una nuvella di
Paulu Franceschi


V. Barcilona, u 13 lugliu 2084, ottu ori di sera

U sguardu d'Anghjul'Antonu si punì in terra. Ci era una vanchjera incù una cuppetta di risu, un picculu pezzu di carri, un troncu di pani, un bichjeri d'acqua è dui pìdduli rossi. Ùn aia tanta fami ma si sciaccheti un pocu di risu. U restu u pudia lascià par dopu. Par quissa ùn u lacavani micca mora di fami. Da bia è da manghjà, ci era sempri. I dui roboti verdi li purtavani a cuddazioni è a cena. Ci vulia ch'eddu fussi in bona saluta. Hè vera ch'à sissanta novi anni, è malgradu 'ssa vitaccia di prighjuneri, Anghjul'Antonu era sempri in bona forma. Un miràculu ghjera. Erani avà quatordici anni ch'eddu era statu catturatu da quidda scenzimaffiaccia chì s'era cullucata in 'ssa Gauditorra Aluta di Barcilona. Faciani i sperimenti incun eddu. A so esistenza misaredda ùn era altru nienti cà quidda di un tupanchjinu di laboratoriu. Li mittiani l'alitrodi è l'attrazzi in capu, podarsi par analizà u so capu o u so ciarbeddu. Ciò ch'eddi faciani asattamenti, ùn a sapia micca Anghjul'Antonu. Chì ùn a 'ddi diciani micca. Fà chì era un gruppu di scentifichi scemi chì vuliani u puteri è tarrurizà la ghjenti. Faciani i ricerchi annantu u ciarbeddu umanu. Ma aia capitu bè Anghjul'Antonu ch'eddi u studiavani.
Dui anni fà, era ghjuntu un'antru prighjuneri duranti dui mesa in 'ssa piccula stanza. Era un tipu di a Nuvella Guinea. Era urighjinariu di un paisolu persu di 'ssi cuntrati. Ma u tipu era di capu è di coda, è si pudia ancu discorra incun eddu in spagnolu. Ci capia, mì. Juspè, si chjamava. Aia spiigatu à Anghjul'Antonu chì sicondu ed eddu, 'ssa scenzimaffia facia spezia di trafficu incun eddi. Ciò ch'eddi vindiani, ùn si sapia asattamenti, ma t'aia calcosa à veda incù u ciarbeddu. Dicia quiddu chì a scenzimaffia li surpavani calcosa in u ciarbeddu, li prilivavani calcosa in a so menti. Dopu u si vindiani, à prezzu altu, ch'eddu dicia Juspè. T'aia l'aria di cunnoscia. In fini di contu, pinsò Anghjul'Antonu, tuttu quissu ùn era ch'è un'iputesa, ùn ci era nienti di sicuru. T'aia l'aria sicuru, Juspè, ma à u veru fondu, chì provi t'avia ?

Anghjul'Antonu pigliò in manu u picculu ugettu di plasticcu è l’accarrizzò pianu pianu. Po cuminciò à caccià pianu pianu una chjappeda in un scorru di u sulaghju di a so stanza, incù i so ugni. Anghjul'Antonu punì a scatuledda in a so piattatedda, eppo rimissi a chjappedda annantu. Dipoi tanti anni ch’eddu era quì, i so vardiani ùn si n’erani mai avvisti ch’eddi si tinia ‘ssa scatuledda. Quali hè chì a sà s’è li saria piaciutu. Incù quissi, incù i so sperimenti bistrocchi, ùn si pudia mai sapè...

Dipoi tantu tempu, Anghjul'Antonu ùn aia più avutu nutizii di a so famiglia. Chì sarani diventati, tutti ? Ùn passava un ghjornu senza ch'è Anghjul'Antonu pinsessi ad eddi è l'imaginessi. U diviani cunsidarà com'è mortu. Sparitu. Purtantu, era vivu. In quiddu catagnonu. Ma chì vita. Quidda di u prighjuneri. Manghjà, bia, fà si metta l'alitrodi in capu par fà avanzà 'ssa scenza tonta. Eppo ùn ci era nimu chì si pudia parlà...

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire