mardi 26 avril 2011

Finimondu (1/2)

Una nuvella di
Jean-Yves Acquaviva

Fritz era unu giuvanottu bè, cum’ellu si dice. Eredu d’una famiglia di banchieri sguizzari, prumessu à un distinu inchjappillatu d’oru. Era carcu à diplomi di e più grande università. In più di l’intelligenza, a natura li avia rigalatu ancu a billezza. À 25 anni era digià à capu d’una figliala di l’impresa famigliale. A settima generazione di a International Bank of Zurich. A sin’à oghje avia fattu a fiertà di u so babbu chì u vardava cresce è viaghjà in i so passi. Riccu, bellu, astutu, cultivatu, iè, Fritz avia tutu per suddisfà si di a so vita. Puru, ogni volta ch’ellu surtia d’un cunsigliu d’amministrazione duve ellu era statu sciaccamanatu per ognunu di i so detti, si sintia frustratu. Ogni mane ch’ellu si discitava à u latu d’una giuvanotta bellissima ch’ellu ùn avia mancu avutu bisognu à seduce per purtà la in lettu, chì l’eranu tutte appressu, li mancava qualcosa. Ùn sintia nisunu focu brusgià in ellu, nisuna passione è quessa u casticava in veru. Sunniava di viaghji, d’avinture à l’altru capu di u mondu. Si vidia cavalcà un stallone neru per e prese immense di l’attacamà o di l’ural. S’imaginava fendu prove tamante chì saparianu abbagliulà ogni principessa di i palazzi d’oriente.

Quella mane, dopu à una nuttata senza dorme, avia chjappu una dicisione. Si n’andaria u lindumane, senza avisà à nimu. À l’asgiu di a banca, di u so babbu è di tutti i piacè artifiziali di ‘ssa vita di lussu. Avia vistu in qualchì filmu cum’elli facianu l’omi avinturosi per sceglie una distinazione, lascendu fà l’azardu, fendu vugà u mappamondu è appughjendu cù un ditu, à a ceca, induv’ella cascava. Cusì avia fattu, vardava girà quellu cosu spirendu chì u distinu li buscaria un locu salvaticu da sprime tutte e so qualità d’eroe in anda. Avia chjosu l’ochji è avia avvicinatu u so ditu per arreghje u vocatondu. Sintia u legnu sfrisgià li a punta di l’indice, torna duie siconde è appughjaria. Li si paria d’esse digià unu antru omu, era digià à cavallu à u stallone. Eccu ! Apria l’ochji per scorbe ciò chì a sorte avia macinatu per ellu. Senza caccià u ditu, s’era calatu per vede megliu. Avia spiratu l’Australia, l’Africa Suttana, l’Argentina è…Era a Corsica.

À pinuccia dilusu ma bellu risulutu à ubbidisce à a manu di u distinu, appruntava e so robbe. Avia stampittatu nant’à Google  « Corse sauvage » è avia trovu un bellu situ chì u rinsignava à bastanza bè nant’à u teatru di e so spolvari à vene. A cunniscia a Corsica, a cunniscia bè chì ci avia passatu parechje stonde di vacanze da zitellu. N’avia un ricordu turchinu, a fiura d’un mare d’ogliu è di rinaghji senza fine, ùn li paria tantu intintu di salvaticume u so ricordu. Lighjendu torna nant’à internet, avia scupartu una antra isula, quella di l’internu, di u veru core di ‘ssa tarra, « à spessu cunquista mai sottumessa ». Quessa li piacia, ritrosa, incunnisciuta, pronta à rivultà si à ogni inghjustizia. Finalmente u distinu ùn s’era micca futtutu d’ellu.

Cù a so carta bancaria, avia rigulatu tuttu, l’aviò, a vittura sopra à piazza, l’alloghju in un paisolu persu, tuttu. Era scalatu in Figari dui ghjorni dopu, era andatu à piglià u 4X4 ch’ellu avia risirvatu, prugramatu u GPS intrendu u nome di u paese : Finimondo, cum’ella era scritta nant’à a carta. È gira, è gira, è gira torna. U so stomacu ùn era ancu avvezzu bè à a so nova vita è soprattuttu ùn gustava c’à pocu u tracciatu di ‘ssu stradone. U paisolu, era una stonda ch’ellu l’avia in mira, ma ogni volta ch’ellu cridia di francà l’ultimu pughjale, un antru affaccava. È gira, è gira. Era statu custrettu à fà si una impuntata da alligerisce si un suppu. Mentre ch’ellu pisciava, ingullia l’aria fresca è pura, s’imbriacava d’ogni profume di a natura. Appinzendu u nasu, li era vinutu una tanfata menu dilicata. Annasendu cum’è un cane di caccia, avia suvitatu a puzza, chì puzza era, per ghjungne davanti à una spezia di baraccunnaciu fattu di palette è di tavulacce mezu fraciche. Nentru, avia trovu sei purchetti neri chì u fidighjavanu, curiosi. Era vultatu in vittura per piglià i dui panioli à a cicculata ch’ellu avia compru a mane è chì e girate l’avianu scuragitu di magnà. N’avia lampatu unu à i puchjuculi, o chì fraiu ! Avia rinculatu d’un passu videndu l’animali liticà si u corciu paniolu, si puntavanu, lampendu cum’è mughji acuti chì li stirpavanu l’arechje. Avia lampatu u sicondu è a so sorte era stata simule à quella di u primu. Fritz era chjappu d’una frizzura, pinsava ch’ella era megliu à ùn cascà quì nentru.

Torna duie o trè centu girate è era ghjuntu nant’à a piazzetta di u paisolu. Marzu muria ma ùn facia ancu tantu caldu. Avia avisatu una pancarta duv’ellu c’era scrittu : Alloghju casanu « U purcile ». « U purssil » avia dettu à voce alta, sicuramante u nome di qualchì muntagna altissima chì mai un omu ùn hà avutu curagiu à affruntà. Forse a si faria u lindumane ? Dopu à una pochi di passi nant’à un chjassu lamaghjosu è suminatu di e petre di u muru supranu, era ghjuntu in piazza à una casa mezu scialbata, mezu di bricche grisge. Era stunatu di truvà ‘ssu bastimentu di fattura à bastanza muderna, s’aspittava à qualchì casamentu anticu, alzatu tempi fà da ‘ss’omi chì sapianu cusì bè toglie da u granitu i quadri è i sopraporta chì davanu tantu nubilezza à e case di quì.

Avia scuzzulatu a campanella chì pindiculava à l’intrata. Una volta, duie, trè, dopu à a terza era piantatu di cuntà. Infine qualchì sia era affaccatu. Era un omu d’andatura strana, scontrafattu, una spezia di Casimodò campagnolu. « Bonjour, je suis Fritz schubenbacher, j’ai reservé pour la semaine. » Casimodò l’avia fighjatu qualchì siconda è po l’avia chjappu una manu è a l’avia trinicata una bella stonda. U so surisu, chì lasciava induvinà chì i dintisti eranu puchissimi per ‘ssi lochi, l’arricava un picculu disgustu. L’avia supitu rifrinatu, pinsendu à Cristofanu Culombu di punta à i primi americani ch’ellu avia scontru. L’omu ùn dicia nulla, ridichjulava è facia segnu à Fritz di suvità lu.

Eranu intruti in a prima pezza, s’assumigliava à una cucina. U focu era imburratu è sciuppittava forte. I catusci ghjugnianu à sin’à u tavulinu, caschendu nant’à una incirrata gialliccia. « Assis, assis », avia dettu l’umarellu cum’è s’ellu circava à parlà di manera curtese à un cane. Fritz s’era pusatu è avia postu un bracciu nant’à u tavulinu. L’avia ritiratu supitu, sintendu a pece nant’à a so pelle, l’era custata una pochi di peli.
« Caffè ? » Avia rispostu di sì senza pinsà ci è a rigrittava, u vichjeru era culor’caffè è purtantu era sempre viotu. Da fora, vinia qualchì sia. « Arrive mon frère».

« O Zuppicchè ! O Zuppiciccchhèèèè ! Ooo Zuppichhhhèèèè-errggm !!! » Fritz ùn rispirava più, u vucione l’avia insischitu à morte. Trimulava sintendu a scarpata pisia chì s’avvicinava. « Mon frère », avia dettu « Zuppiccheddu ». Cosimu stava in l’inquadratura di a porta, li ci vulia à aghjumpà si à pena per ùn inticcià di capu. Era unu ercule, una muntagna, una leccia siculare fatta omu. Zuppiccheddu era corsu, a si discutava cù u so fratellu in una linguaccia tuttu à fattu straniera à Fritz. Ellu chì pinsava chì cù u so francese parfettu, cù un picculu accente quant’unque, s’avia da sbruglià benissimu in Corsica, li si paria d’avè lettu in qualchì locu chì ‘ss’isula era francese. È po in Figari ùn avia micca intesu ‘ssu sabir gutturale chì li ramintava un pocu i canti di u Tyrol.
« Bonjourrr ! Comment tu restes, mon nom c’est Côme et toi ? » U tuppertù ingullitu, Fritz s’era prisintatu. Cosimu avia lampatu un rochju in u focu è era falatu di tuttu u so pesu in un futtogliu, chì à u colpu, avia stritatu a so suffranza.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire