mardi 31 mai 2011

Rituali sanguinosu (6/6)

Una nuvella di Marcu Biancarelli

VI

Faccia à Waterbright, intrunatu in u so futtogliu, Egerton si dissignaia stranamenti in l’inquatratura di a finestra, u bughju di a faccia rinfurzatu da u contraghjornu. Frasturnatu, u ghjurnalistu ùn si pudia impidì d’appaghjà st’imagina à quissa di u strionu barbaru di a narrazioni.
I rivilazioni di Lord Egerton aviani pichjatu com’è una mazza annant’à u spiritu di u tintu ascultadori, è avali, avali pisaia ancu più forti st’interruzzioni di u discorsu, chì lacaia suttintenda una fini di i più infami, una verità chì Waterbright avaria prafiritu d’ùn cunnoscia mai.
Ma, in ‘ssu spoddu di i sicreti arcani, priculosi, s’era andatu troppu luntanu. Malgradu una ingoscia oramai impussibuli à duminà, u reporter buddia di sapè tuttu. Scelsi di cuntinivà ad avvicinà, à u più strettu di a so abuminazioni, i strazii è l’umiliazioni chì Lord Egerton avia duvutu suppurtà in l’infernu di Nova Ghinea.

– Lord Egerton… Mi videti cumossu… afflittu da a voscia svintura ! Avali seti quì è…

– Mi socu salvu, iè.

– Aghju troppu cumpassioni par pudevvi dumandà di chì manera… ‘Ssa spirienza, a capiscu… avariati bramatu d’ùn vìvala micca… È u vosciu amicu, Flaherty… Hè da veru l’affari u più bruttu ch’avissi ma’ intesu…

– S’hè salvu anch’iddu, Waterbright.

– Ooh ! Diu ! V’assicurgu ch’e ni socu sullaghjatu !
– Hà vistu a luci, com’è mè.

– … ? … Mi scusu… ùn aghju micca capitu bè… 

– ‘Ssa pratica, u me caru, ‘ssu rituali porta un nomu. I scentifichi u chjamani a « subincisioni ». Cunsisti à taddà u viscaru in tuttu u so lungori. L’usu hè accirtatu in certi populi cunsidarati com’è arcaichi. Da l’Australia sin’à l’isuli ritirati di u Pacificu. Arcaichi ma vicini à u statu di natura, u statu primieri, saria forsa più ghjusta à dì. U statu chì l’omu ùn si hè ancu staccatu in tuttu da i misteri di a criazioni. È ch’iddu cunnosci sempri i violi piatti, i rituali chì permettini di ritruvà, d’entra in cumunioni cù i putenzi supiriori.

– Eti dittu bè… a luci ?

– U dulori hè insuppurtevuli, Waterbright. À u mumentu chì u magu vi mutilighja, passeti in una diminsioni chì vo ùn pudiati imaginà. Hè un attu à tempu simbolicu è esteticu, ma dinò rigrissivu, pà entra in a transa, è nicissariu, par ghjùnghjani à VEDA ciò ch’ùn si vidi, ciò ch’ùn si sà. A faccia di Kuddù, Waterbright, hè à ‘ssu prezzu quì. Kuddù l’Unniscenti, Kuddù a Surghjenti, u Vardianu di a Verità.

Waterbright misuraia tuttu l’aspettu malsanu di ‘ssu novu discorsu. Più chè ‘ssu sintimu di culpabilità chì l’agguantaia, par avè circu, cù a so curiosità morbida, di sbuscà una intimità ch’ùn l’appartinia micca, era st’imprissioni dispiacenti ch’una minaccia li bulaia avali in ghjiru chì u stuzzicaia à u più prufundu di l’essa. Lord Egerton, à a stunda pricisa ch’iddu evucaia u sensu di u rituali, paria di vulellu scunvincia di calcosa, d’ùn essa più a vittima di u racontu tirribuli ch’iddu avia cunfissatu, ma incarnaia guasgi unu spezia di missaghjeri in adurazioni, un prufetta malmindosu chì discrivia l’orrori u più assulutu cù u tonu di l’addilittera.
Waterbright affucaia. Era com’è sì a pezza indu discurriani s’era ridotta di colpu. U sguardu fissu è neru di Davidson u inziffaia com’è una lancia arruttata. Beckett li s’era avvicinatu, si n’avvidia solu avali, è u subranaia in sudori, com’è un scemu chì s’appronta à cascà annant’à l’ughjettu di u so disideriu. Di manera mecanica, u ghjurnalistu ghjirò u capu pà circà un sustegnu illusoriu, o par sapè à chì n’era l’ultimu prutagunistu, u sirvitori James, chì à mumenti vardaia a surtita di u salottu. Quiddu s’era piazzatu, senza fà u minimu rimori, ghjustu daretu à u so futtogliu. È ùn vidia più avali chè ‘ssi bracci putenti, capaci di truncalli u coddu.
In u mentri chì Davidson s’arrizzaia, com’è par alluntanassi da ‘ssa scena ch’ùn l’intarissaia più, Egerton ripresi :

– I salvatichi ani fattu di no i so paghjesi, Waterbright. Parchì l’omu chì sà devi inizià l’omu chì mireta di sapè. Hè una regula chì l’aduratori di Kuddù tramandani dipoi chì a Verità li fù palisata, in un tempu di sprufundu abbiettu chì a mimoria ùn hà micca vulsutu ritena. Dipoi chì u nosciu vechju Ordini Divinatoriu fù fundatu…

– L’Ordini Divinatoriu… iè… l’aviu sminticatu… n’emu parlatu à principiu…

– È eti ghjuratu, John Irwin. Eti ghjuratu, par prezzu di a me cunfissioni, di suvità i reguli, d’essa iniziatu ancu vo.

– Aghju ghjuratu ? … Aghju ghjuratu ma… ùn sapiu micca… i reguli… hè unu scherzu, nò ? Hè pà taruccà tuttu st’affari ? …

– Eti ghjuratu Waterbright, d’essa iniziatu, era a voscia vulintà, è ancu sì vo ùn avissiti ghjuratu, saria listessi. Unu chì sà a verità ùn pò vultà in daretu, ùn pò vultà à u bughju. È quissu chì hà vistu u sguardu di Kuddù devi accunsenta ad abbracciallu. Par sempri !

Waterbright feci pà arrizzassi, di stintu, com’è pà sciodda ‘ssa prissioni psiculogica chì u strangulaia, com’è pà rumpa infini ‘ssa macagna chì li dispiacia di più in più…

– Ah ! Ah ! Aghju guasgi marchjatu… Ma avali femula finita chì hà duratu abbastanza…

James li strinsi u coddu cù u so bracciu putenti, è u furzò à pusà, senza dilicatezza, in u fundu di u so futtogliu. Beckett s’allampò dinò è u chjappò à i vinochja, impidindulu di mova cù tuttu u so pesu.
Davidson, in u fundu di u salottu, apristi calmamenti una porta, è un parsunaghju impinsevuli cumparisti in a sala.

– Eti ghjuratu, cuntinivò Egerton, è l’ora hè vinuta di righjunghja a noscia cunfraterna, l’Ordini di Kuddù ! L’ora hè vinuta ancu par vo di cunnoscia u rituali, di duvintà u nosciu paru !

Waterbright circaia u rispiru pà supplicà, tardaviddaia certi parolli patetichi chì a strinta di James impidia d’escia da a cannedda martirizata. È i sudini di tarrori li misciaiani da partuttu mentri chì u nuvell’ affaccatu, tirrificanti, s’avvicinaia cù u so pugnali d’ussidiana.

– Vi prisentu u nosciu preti maiori, dissi Egerton. Vi prisentu u maestru chì vi hà da trasfurmà, amicu, è chì v’hà da fà cunnoscia i dilizia di l’iniziazioni, i sciali chì vi farani veda u chjarori di a verità, a faccia limpida di Kuddù. Vi prisentu, u me caru, à Samuel Flaherty !

L’omu chì l’era prisintatu ùn avia più nienti à veda cù u spluratori chì l’era statu discrittu, più nudda di u filantroppu chì porta u lumu di a civilizazioni à i salvatichi di i furesti bughji. Mossu un ghjornu pà caccià da u so abruttisicimentu i primitivi i più bistiali, avia scontru una verità altra, ed era u salvaticumu chì u s’avia rosu, è palisatu à una vucazioni, un distinu chì nimu avaria pussutu priveda. Era iddu, oramai, u strionu, u magu sceltu pà purtà a parolla di Kuddù. Nudu in cristu, si prisintaia davanti à u futuru iniziatu, carcu à scarificazioni, tattuasgi malefichi, tarzarulatu cù l’ossa d’animali ripugnanti chì li tafunaiani u nasu, l’arichji, i subracidda… Ma l’urnamentu u più schifizzosu di ‘ssu ritrattu scandalosu, senza cuntesta, era ‘ssu sessu à pindulionu, mutilatu, taddatu in dui, chì paria d’avè a so vita propia, chì baddaia suvitendu i muvimenti di u preti, chì baddaia com’è un’ idra vilanosa, un mostru duppiu chì dicia l’anima di u dimoniu chì u viniraia.

À u mumentu chì Flaherty li taddaia u cazzu, Waterbright crezzi chì u dulori interu di l’umanità si fussi cristaddizatu in u so estru. Lampò unu stridu buinu chì intrunò i mura di sta camara di i so turmenti. Tuttu si missi à vodda in ghjiru ad iddu, com’è purtatu da a risa scema di Davidson. Vissi a tencia spavintosa di u magu, u pugnali sanguinosu ch’iddu drizzaia com’è pà offralu à i divinità abissali, vissi u sguardu pussidutu d’Egerton, mentri ch’iddu si daghjia à un abbuccu di prigantuli frenetichi, vissi à Beckett, è u sirvitori chì u lintaiani, com’è suddisfatti d’un’ uparata ben fatta, cumpiita, arrigalata à l’accuncera sulenna di u sprufundu. Po’ vissi u sulaghju chì muvia, chì si facia unu spezia di fuddettu senza fini, è chì u purtaia cun iddu versu ‘ss’altra diminsioni, virtighjinosa, indu tuttu, è a verità piatta di u sensu di l’universu, è di a noscia prisenza quì, ci hè palisatu infini.


6 commentaires:

  1. Caru Flaherty.

    Vengu di leghja u resu contu scandalosu di u nosciu riscontru cù u ghjurnalistu Waterbright. Quiddu sputritu publichighja ciò ch'iddu prisenta com'è a verità annant'à un bloggu ridiculu intitulatu Tarrori & Fantasia.

    Vi possu dì chì l'articulu di Waterbright hè un tissutu di vilanii è di bucii vargugnosi. Mi riservu u drittu di parsegualu in ghjustizia com'iddu si devi.

    Frattempu, aghju imparatu chì u dittu bloggu, pà a prima volta dipoi ch'iddu hè statu fundatu, ùn hà più nienti à publicà. Ùn ci pudemu ben intesa chè suddisfà di 'ssa nutizia, è augurà un longu penciulu à unu stracciu ch'ùn hà di rivista chè u nomu...

    U vosciu fidu, Lord Egerton.

    RépondreSupprimer
  2. aaah i purcacci, ciò ch'iddi sò pront' à fà par veda à Kuddutu...

    (alora chì, s'e u mumentu hè bonu, basta à dumandà)

    RépondreSupprimer
  3. Aie !!!!!

    John Irwin.

    RépondreSupprimer
  4. è stu baullu di Buddà chì hà messu anni è anni per avè l'illuminazione, invece bastava pocu...Avessi ellu cunnisciutu i kukukukù!

    ma una questione mi frastorna : st'Ordine si duveria spegne prestu,nò? (cumu si ponu ripruduce?)

    RépondreSupprimer
  5. vengu di rializà... fendu nice di nunda st'ordine barbaru è primitivu sclude e donne da l'accessu à a Verità Suprana!! Sta volta a superiorità và à u Buddà : avia ricunnisciutu ellu (cun poca cunvinzione quantunque)chì ancu e donne pudianu avè accessu à l'illuminazione è à u Nirvana... -)

    RépondreSupprimer
  6. Ùn ci hè micca chè Buddà à purtà i donni à l'illuminazioni, ci hè dinò Badoo...

    In quant'à u bloggu : ùn ci hè più nisciun testu in riserva.

    Hè bè parchì hè a prima volta ch'idda succedi dipoi a criazioni di u situ. Ma saria ancu meddu di cuntinivà l'avvintura dinò un pezzu.

    Frattempu, ci hè quantunca a robba da leghja suvitendu a sunta...

    MB

    RépondreSupprimer