dimanche 31 octobre 2010

Massacru à a rustaghja

Una nuvella di
Marcu Biancarelli

Da stamani ch’idda curria Gudrun. I tanca l’aviani sgrinfiatu i mani, a faccia, è missu a camisgia in pisticciuli. Strascinaia a so salma addispirata in i tadda scabrosi è quantu volti, sfiatata, si lacaia cascà in un’ andaghjina signarina, incapaci di tènasi più annant’à i so peda. I so vinochja erani in sangu, i so peda dinò, è a so capiddera sfiuccata arriccuddia tutti i zumbrona indu ch’idda pichjaia di capu. À rampaconu, circaia una surtita in a scupiccia fosca, è si tinia di briunà, di chjamà u succorsu, timindu spavintata ciò chì l’era à daretu, ciò chì a parsiguia cù frenesia dipoi l’alba.

Un sunniacciu pinsaia. Era un sunniacciu è s’avia da scità. Ma i so musculi dulurosi, u gustu di u sangu chì li vinia in bucca, è l’imagini tirrificanti chì a straziaiani senza cessu li ramintaiani tuttu u pesu di a rialità, crudeli, impinsevuli. Avaria vulsutu cuddà sin’à una punta, un biccu, pà truvà un pocu d’altezza è fighjulà à l’orizonti, circà di situassi, d’induvinà una strada chì a pudaria purtà sin’à a so salvezza. Ma a paura di mettasi à scupartu era troppu forti, u bisognu di firmà à l’appiattu evidenti. È ancu dimula, calcosa in fundu di a so anima, unu spezia di telu insundevuli chì a sutrinnaia da capu à pedi, stantaraia in idda stessa ugni capacità à piddà un’ iniziativa. Viva, campà, salvà u so coghju… Ma comu ? Si sintia infatti senza difesa, attuffata, intrappulata in ‘ssi muntagni chì pariani di richjudasi annant’ad idda pà divuralla. Avaria spiratu ch’una mani vinissi à tiralla da i buttissi, chì calchì ad unu li fussi un alliatu. Ma nimu vinia, ed era sola, a sintia di stintu, è subratuttu a sapia dipoi ciò chì s’era passatu.

Ma mancu era sola. È ciò chì li vinia impressu, chì a visticaia dipoi l’ori è l’ori, t’avia pocu à veda cù un alliatu. Ed era quissa a rialità cruda, era quissu u peghju straziu à carriassi in ‘ssi loca d’abbandonu è d’addisperu. A natura l’era ustili, certu, ma calcosa, o calchissia chì viaghjaia mutu annant’à i so tracci, l’era chjaramenti numicu, è numicu à un puntu chì, pà a prima volta di a so vita, Gudrun sapia ch’ugni minuta era un’ eternità da vincia nanzi à u fraiu, nanzi à una fini abuminevuli è dulurosa.

Di manera incuscenti u passatu li rivinia in capu. I risi cù i masci, u piaceri di truvassi insembu pà i vacanzi, a splurazioni di i furesti, i marchji annant’à i cristi. Si rividia a sera nanzi, à u campamentu, u focu chì i scaldaia mentri ch’iddi si stringhjiani, è chì Wilhelm sunaia di ghitarra. Risintia u calori di a mani di Dirk chì cuddaia in u so spinu, sutt’à a so maglietta. Li vultaia dinò a boci dulci di Franziska, mentri ch’idda cantaia ciuttendu u so bellu sguardu in quissu chjaru è innamuratu di u tintu di Wilhelm. Po’ s’invinia di ‘ssa notti longa sutt’à a tenda, di l’abbracciu sinsuali di u so cumpagnu, di ‘ssi mumenti biati di piaceri, è po’ di ‘ssa stunda chì u penciulu l’avia invadita, è ch’idda s’era lacata andà, à l’agrondu in i braccia prutittori di Dirk…

Era u trostu di a ghitarra sfracassata da i scarponi chì l’avia scitata. Fora, sintia scaccanà bestiamenti, è più o menu avia capitu chì certi essari malmindosi, certi anonimi schirzosi s’erani invitati à u campamentu. Quandi a tenda li cascò à dossu, sapisti chì u scherzu era gattivu. Dighjà era agguantata da a paura, una paura ch’era nata è chì circaia di mettala in vardia. Avia intesu i brioni di rivolta di Wilhelm, in a tenda accantu, è po’ subitu dopu u scrizzu di a chjuditura, è a boci cambiata, menu affucata di u so amicu, com’è ch’iddu avissi sciutu u capu à l’aria libara. Chì feti ? Avia dittu Wilhelm. Ma chì feti vo ? È un scioccu schifizzosu, un pichju scunnisciutu, com’è ch’una gera fussi stata scuppulata di colpu, com’è ch’un saccu d’ossu è di ciarbeddu si fussi vistu spaccatu cù unu strumentu priculosu, s’era fattu senta. U moghju d’orrori di Franziska. Un moghju senza fini chì si mutaia in unu stridu di tarrori assulutu. È torra un altru trostu inaccittevuli. Torra com’è una mazza chì s’abbassaia è chì pichjaia, chì paria di smizà i carri, di truncà ciò chì li vulia risista. Ùn raspiu di dulori, com’è un sugnozzu ultimu di Franziska, vinta difinitivamenti da una forza ceca è stranieri in tuttu. È u silenziu di Franziska. Orrendu.

Accantu ad idda : u corpu friscu è trimulenti di Dirk. I so ochja sciuppati è spavichjati. Dirk ch’ùn sapiu più trà u sbileghju è l’incumpriinsioni. È u restu s’era passatu cù una rapidità scema. À traversu à a tenda sfatta, chì i stringhjia com’è una cuperta vischjosa, i cavichji infarrati di Dirk, a so ghjanghjulera mentri ch’iddu si facia tirà pà i peda, affasciatu à modu vargugnosu da a tenda chì si strappaia, è chì libaraia à Gudrun, meza nuda è in camisgia, Gudrun chì, cancaniulendu fora di a so prighjoni di stoffa, pudia veda u puvarettu di Dirk in manu à dui archimaghji senza faccia, senza sprissioni, dui èssari senza anima, unu chì strascinaia a so preda tinindula pà i schinca, è l’altru chì pisaia unu spezia di zapponu, almenu ch’iddu si fussi agitu d’una furlana para à quissa di a morti, è Dirk chì piinghjia è chì circaia, tardaviddendu, di chera una pietà ch’ùn vinaria micca. Dirk pateticu à u mumentu di fassi intazzà com’è un signaracciu.

Gudrun ebbi u tempu di riceva, cù a stessa forza dulurosa ch’un calciu viulenti in capu sì l’avia leccu, l’imagini di i so cumpagni ghjà ammazzati in a siconda tenda. Ùn erani più chè una mora di stoffa turchina è di sangu buliati. Pezzi di carri alibrati in una pustura ridicula, ma tragica, tragica da perdani a raghjoni. L’essaru chì tinia u zapponu, o piuttostu u rasoghju cù un manicu longu, u feci falà, è in unu scuffulu insuppurtevuli, u bravu Dirk ùn fù più nuda. O solu un fustu chì a cima era sbulata pà truvà alloghju in i cinnari frischi di u focu di a veghja. Fù l’ultima cosa chì Gudrun vissi nanzi di spiccà u saltu è di scappà in i machjona : a tencia misaredda è sigata di Dirk, ricuparta di cinnara, chì a fighjulaia cù unu sguardu senza vita, cù lacrimi senza più surghjenti.

È dipoi tandu, Gudrun curria. Scalza in a lamaghja chì a strappaia, sparrucciata in a tiria chì li taddaia a faccia. Curria è si piattaia. Ritruvaia u rispiru, a spiranza, un etimu solu. È ghjà sintia u rimori in a cantuniccia più luntanu, ghjà sintia sfrascunà in a ghjargala, è circaia di rimettasi à fughja. Ed era a fini. I so anchi ch’ùn la pudiani più purtà. U so corpu à l’ultima limita chì dicidia d’abbandunalla, straquata è vinta à mezu à una nova scadduliccia. È vidia sorghja l’umbri di i dimonia à l’orlu di a pianizzola. Chì s’avvicinaiani. Vincidori è fretti. Sicuri di u so fattu. È quandu li funi à vicinu, ch’idda chjusi l’ochja par ùn vedasi micca parta, è ch’idda capisti chì a rustaghja si pisaia pà un ultimu fraceddu, li vensi in capu di dumandalli parchì. Ma ùn c’era nisciun parchì.


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire