jeudi 25 novembre 2010

Cronaca di u dopu verra

Una nuvella di
Paulu Desanti

Una sega, ci n’hè sempri bisognu, dicia u babbu.

Ma di quista, si n’era po avvistu da par eddu Franck, anzituttu dopu à quidda ghjurnataccia chì l’era sbuccata issa ghjuvanetta in casa, una mani à bon ora. Razza di spagnola –ni sapia altru assà-, goffa ma incù certi petti chì erani un veda. Francisca ? Franca ? Pocu impremi : una capu à chjappa, in ogni modu, chì ùn avia tantu fattu a fignittosa quandu Franck l’avia prupostu, in seguita à una nuttata di quiddi, d’accumpagnallu in casa soia, puri sciacchendusi trenta minuti di vittura pà quiddi stradacci di muntagna. Ghjuntici, briachi zuffi, s’erani sdragati annantu à u futon, senza mancu piglià u tempu di spugliassi à fattu, ed a ghjuvanetta s’era missu subitu à cavalcallu, à Franck, com’è s’eddu fussi statu una norchja secca.
Disgraziosamenti, quidda mani, l’acidduchju di Franck ùn a si facia nè à bulà nemmancu à sbulazzà. Una vera sarpa sfracicata. U ti pudia scuzzulà incù i so manuchji, suchjallu è sutrinnallu, a ghjuvanetta, u cosu si ni firmava losciu chì ohimmè.
Ùn saria stata ch’è quista, Franck ùn a si saria presa micca troppu bè, semu intesi, ma infini, calchì spiigazioni raghjunevuli, calchì mutivu pà assirinassi, u si saria trovu.

Forchè a spagnola era sbuttata à rida.

Micca una risa chjara : una ridichjulera, schirzosa, forsa incù un’inghjicula di cattivezza.
Ed ùn si sà parchi, issu scaccanu l’avia arricurdatu, à Franck, quand’eddu si pigliavani u so babbu à spassu, in paesi, trattendulu d’infamu sciddiratu –issa vechja storia da chì saria statu un cullaburatori in tempu di verra.
Trè sicondi, era duratu.
Ma era bastata da chè cuddessi in Franck a voglia di strangulalla, issa sbancalata, ciò ch’eddu feci subitu –spatanscendu parchì era beddu penibuli di strignaccialli a canedda : t’avia u coddu duru duru, -forsa una chistioni di razzinu-, è nanzi chè di pisà l’anca, li c’era vulsutu ad aspittà più di quattru o cinqui minuti chè u sangu buddulessi in a carotidi.

À tempu vistu quidda morta à i so pedi, Franck, ci vò à dilla, si n’era pintitu subitu : era chjuca abbastanza, a so casa, induva l’avia po da ficcà, issu catavaru ? Masimu ch’eddu ùn c’era nudda pà appizzallu in cundizioni.

Hè cusì ch’eddu s’era postu u prublema di a sega.

Ci vulia à piglià prestu una decisioni ; s’era risoltu à falà in città, da buscassi subitu u stuvigliu.

Anch’assà, indè Monsieur Bricolage, era statu davveru ben accoltu. Ùn a s’aspittava mancu stampa, ci vò à dilla dinò, ad essa rinsignatu da una damicedda incù un short cusì cortu ed una camisgetta chì lachessi induvinà tanti affari. Ùn era sbuccatu à leghja u so nomu –bench’è l’avissi appiccicatu annantu à una carta affibbiata in pettu ; Benita, li parsi. Comu voglia fussi, Madama Bricolage era una vera spicialista di i varloppi, piani, sega, sarragatti ed altri trunsunosi. Ci capia, a zitedda, ed era ancu appassiunata. À tal puntu chì, vidindu l’intaressu di Franck pà u so mistieri, è dopu ad avelli vindutu una Black & Deker incù una bedda fiara d’acciaghju timparatu, a femina, chì cumpiia u so travagliu à meziornu, s’era subitu prupostu à accumpagnallu in casa soia, da muscialli comu mai si pudia muntà u strumentu.
S’erani astradati trimindù versu a muntagna, da ghjunghja in casa à Franck. È quì, è buffa, a spampedda s’era propiu ghjittata annantu ad eddu, chì paria ch’edda era denti asciutti da l’anni.
Dillusa, ùn hè nudda à dì : era inalfanata, a damicedda, quand’edda s’era accorta chì u nosciu amicu era propiu sbrumatu.
Sega, sega, sega… Ùn mi ferma più ch’è à battamila da par mè, avia dittu, issa scrianzata.
Di stizza, dopu, s’era missa à lampà quidda risa tuntina.
Chì sbulazzetini in capu à Franck, funi tandu i ricordi di quiddi ghjurnati maladetti di quarantasetti induva u babbu s’era fattu piglià à panculati, purtatu nudu in Cristu in i carrughja di u paesi. La ghjenti urulendu à l’intornu. Chì vuleti ? Quì dinò, era statu ubligatu à pulsalla, la Benita, nienti chè pà falla taci.

Era ghjustu in traccia di pentasini quand’edda era tratta, da chì avia intesu i briona, quidda alimana chì, da pocu, s’appighjunava a casetta accantu a soia. Subitu, Franck s’era allampatu da piattà u catavaru di madama Bricolage sottu à u lettu, spiighendu à quidda rompistacca chè quiddi ughjuli viniani da a tilivisiò.
C’avia crettu, l’alimana, è –megliu- era principiatu tandu trà eddi una discursata abbastanza longa. Cusì longa chì, è fà è fà, in sirata, s’era dicisu Franck ad invitalla à manghjà, -forsa parchì s’era avvistu chè a boscia, puru un pocu pangrassona, t’avia un culu di quiddi. Aviani discorsu un beddu pezzu – ricordi di zitiddini – edda ramintendu a morti di u so babbu, chì era obergefreite indè a Waffen SS, è chì s’era fattu sdunzà pà disgrazia in Oradour-sur-Glane –Franck cuntendu a morti di u soiu u babbu chì, dopu à una vita mischinedda, tinutu da cattivu sughjetu da u paesi sanu, s’era puru tombu lampenduci di capu in a sigatura.
Una bedda sirata, dunqua, forchè, trè buttigli di Fiumiciculi dopu, Bertha (o calcosa di u gennaru, ùn era più sicuru, Franck) si ni staghjia in culotta annantu à a tola, cantaccendu à boci rivolta un Lili Marlen tuntinu. Ed ùn era stata tantu à allampassi trà i cosci di Franck, da palpalli u cosu, sbuttendu à rida edda dinò quand’edda s’era avvista di u risultatu pocu quentu di i so meni.
…Quidda, Franck l’avia acciaccata à buttigliati di Fiumiciculi in capu.

Francamenti, erani difficiuli à ghjistiscia, trè catavari sottu à u lettu. Si pintia torra, Franck : da chì ùn s’era compru una strapunta di qualità ? t’avia l’aria finu incù u so futton sgiappunesu, chì i trè sciabracchi ci faciani tamanta gobba da sottu. 
Allora, s’era po dicisu ad arrutà a so sega.
Ed hè quì chì u miraculu era accadutu : s’era rivistu in atellu di u so babbu, quand’è quiddu accunciava i so arnesi. L’aria cuntenta ch’eddu t’avia, u surrisu chì li stinzava i labbra. Spariani i pinseri, si ni bulavani i frastorna, a vita culava, bedda, pacifica, incù issu sintimu di cuntintezza è quasgi di parasia chì nasci in capu à u travagliadori quand’eddu hè ben fattu u travagliu. È li paria po à Franck, ziffulendu Maréchal nous voilà, di ritruvà puri puri u paesi binidettu di a so zitiddina.

Via, dopu ad avelli attazzati in cinquantasei pezzi, i so morti, era daverru rimpulpatu, Franck.

Ma mì, à mumenti s’affacava una nova fattrici. Una lucchesa, incù una bedda camisgia nera. Chì beddu surrisu ! si dissi Franck. Comu si chjamarà ?


6 commentaires:

  1. 188 pagini visti arimani.

    È Paulu Desanti chì affacca com'è 10imu autori annant'à Tarrori è Fantasia !

    RépondreSupprimer
  2. Ghjè sempre un piacè di vede giovanni scrittori chì facenu e so prove à mezu à i più cunnisciuti cum'è Albertini ò Cuneo; mi piace stu picculu Desanti.
    Certa ùn hè perfetta sta prima prova ma cù u tempu venerà;spergu Marco li pirmetterà di vultà nant'à u blog è tandu,cù u travagliu, sò sicuru averemu una bella surpresa.

    Un c'è miraculu o giuvanottu; a passione,u travagliu,l'umilità ma mi pare ti sbrogli digià bè...

    RépondreSupprimer
  3. EVVIVA!!! Hè ghjuntu Paulu!

    RépondreSupprimer
  4. A sapiu ch'iddu vi piaciaria 'ssu ghjovanu scrittori !

    RépondreSupprimer
  5. Iè prumette, prumette stu Paulucciu.

    Mi sò spanzata tantu ch'ùn aghju riisciutu à esse spaventata da u scempiu...

    Magnificu stu "serial killer" !

    RépondreSupprimer
  6. serà per ch'ellu ùn accadi tanti macelli ch'anu inventatu u viagra??

    Ghjiseppu

    RépondreSupprimer