jeudi 26 mai 2011

Rituali sanguinosu (5/6)

Una nuvella di
Marcu Biancarelli

V
                                                    
Un’ umbra passò nant’à a faccia d’Egerton, chì vinia di compia u so discorsu. I so ochja, assenti, pariani di riveda un passatu di tarrori grevu. Waterbright ùn sapia chì dì. S’avvidisti ch’iddu tinia sempri un bichjeri avali biotu, è li simbraia chì st’ughjettu senza intaressu vinia di matirializassi à a siconda, in u mentri ch’iddu vultaia à u riali.
Beckett è Davidson erani sempri à a stessa piazza chè nanzi. U prima ùn pudia ritena un trimuleddu bizarru, com’è ch’iddu fussi statu intrunatu bè da u racontu. U sicondu, cuffatu in u so futtogliu, pussidia sempri ‘ssu sguardu neru è fissu di pridatori. Un etimu, Waterbright crezzi ancu di vedalu saltà da u futtogliu, disidarosu di chjappallu à a cannedda. Ma ùn era ben intesa chè una vista di u spiritu, influinzata da i parolli incridibuli di Lord Egerton.
È James, u sirvitori, sticchitu com’è un palu, è d’un flegmu sulennu, ùn pudia essa quì pà vardà a sciuta di u salottu. Quissa dinò era un’ imprissioni falsa nata da l’ambienti pisivu di u racontu.
Waterbright, trubbulatu à più pudè, pruvò quantunca di rumpa ‘ssu silenziu chì u lacaia di brama.

– Hè tirribuli, Lord Egerton… Mancu pudiu imaginà chì…
                                                                                                 
– Chì i rivilazioni ch’e vi pudiu fà erani cussì alluntanati da a visioni rumantica chì i ghjurnalisti si poni fà di i spluratori ? Chì i visioni pazzi di u vechju Rousseau annant’à u salvaticu bravu è bonu ùn valini un ficu ? Nò, Waterbright, ùn pudiati imaginà… ùn pudiati imaginà l’orrori chì dormi à u cori di i selvi luntani… ùn pudiati imaginà ciò chì ghjaci in l’anima crudeli di certi pupulazioni arrierati…

– Ma, vo, seti vultatu ! Seti riisciutu à scappà postu chì vo mi pudeti cuntà ‘ssi fatti… circu a parolla pà qualificalli… ‘ssi fatti…

– Ghjustappuntu, amicu, ‘ssi fatti sò indicibuli, impinsevuli ! È puri, l’abuminazioni ch’e vi ramentu sò successi… sò successi da veru !

– Collins, divuratu… com’è un insettu… una barabatula senza cuscenza… È vo, Lord Egerton, comu eti fattu à sòrtani ? È Flaherty… ùn mi diti micca ciò ch’iddu duvintò…

– Certu, John Irwin, manca calcosa à u me racontu. È vo seti quì, imprissiunatu è a capiscu, ma impacenti di sapenni di più, è quissa a capiscu dinò. Allora steti à senta, parchì ghjunghjimu à a fini di ‘ssa stodia, è ben chì u cori mi manchi par compia ‘ssa rilazioni, vi devu a caduta di ‘ssa tragidia…

*
*     *

Com’iddu l’avia annunciata Flaherty, i guerrieri kukukukù ùn trigoni micca à furzà a porta di a noscia casetta. Dicu furzà parchì, disidarosi di ritardà u nosciu suppliziu u più pussibuli, è ben chè intravati com’è l’aghju discritta, aviamu fattu rutulà un muzziconu, unu spezia di troppulu ch’ùn voddu mancu induvinà à chì avia pussutu serva, aviamu fattu rutulà, dunca, ‘ssu muzziconu, sin’à l’intrata, è cussì prutighjiamu, appughjendu à a malavia annant’à ‘ssu pezzu di legnu, l’apartura di u nosciu agrottu.

Ma a noscia risistenza ùn pudia essa chè vana. Collins ùn era ancu tuttu inguttitu da i vituparati chì l’assaltu fù datu à a noscia prighjoni. I salvatichi bucaiani à parichji, è no circaiamu di tena u più chì no pudiamu, denduci curaghju cù a boci, circhendu in una rabbia furiosa l’ultima energia nicissaria pà affruntà i nosci numici. Par disgrazia, a prissioni di l’indigenii era tali chì no vensimu à ceda. A noscia furturezza fù invadita di colpu. I cintunari di mani ci chjapponi, ci tironi fora malgradu i calci addispirati è i capati chì no riiscìamu à lampà, dicisi à venda a noscia carri u prezzu ch’idda miritaia. È dunca, à capu di ‘ssa lutta furmidevuli indu brusgestimu a possu dì tuttu ciò chì ci firmaia di forzi, fuimu infini fora da a casetta, stracquati in tarra à mezu à quiddi semiprimati chì briunaiani d’eccitazioni quant’è mai. Ci appruntaiamu à a fini, Waterbright, ci appruntaiamu à ‘ssa missa à morti ch’ùn ci pudia oramai chè libarà. È mentri chì u strionu avanzaia in a noscia dirizzioni, cù u so passu particulari di rittili à l’agguattu, ci parsi di passà in un’ altra diminsioni, trà quì è l’al dilà. Sicuri di riceva ‘ssu colpu di grazia ch’ùn vinia più.

Successi calcosa d’impinsevuli è d’inaspittatu in tuttu. Di colpu a barabagna di i nosci assidianti si feci più allegra. I facciacci suzzi di i musginati si ricupristini d’un surrisu incumpriinsibuli. È fuimu ridrizzati l’unu è l’altru annant’à i nosci peda, basgiati è abbracciati da unu stolu d’essari disgustanti chì avali pariani d’essa duvintati tutti i nosci amici ! ‘Ssi mattaghjati ridiani, Waterbright, scaccanaiani com’è davanti à u spittaculu u più piacevuli, u più divirtenti ch’iddu si poschi prupona. Ci amasgiulaiani da veru, è ùn sapiu parchì, è ci cupriani di carezzi affittuosi com’è sì no eramu stati vechji parenti vulsuti bè di ritornu in casa soia… U strionu iddu stessu ci libarò da i nosci travi, è si missi à stringhjaci contr’à u so pettu cù un amori dispiazzatu. Ùn ci capiu più nudda, è mi diciu trà mè stessu chì st’accolta nova è filici ùn pudia raprisintà chè unu scherzu ultimu nanzi chì l’infernu si scatinessi. Lampendu unu sguardu à Flaherty, poti misurà ch’ùn paria sullaghjatu manch’iddu. È postu ch’e viniu d’intarrugallu cù u sguardu, u me cumpagnu pruvò una spiigazioni.

– L’emu risistutu, Egerton. Ani vistu a noscia forza di carattaru è ‘ssi discimpiati devini ludà u curaghju, un valori ottimu di a so cultura guerriera. Collins hà musciatu a so paura è n’hè mortu. Avali ci facini a festa, è ci permettini d’intigrà a so tribù. Ci cunsidarighjani com’è i so pari, i novi membri di u so populu… omini com’è iddi, s’e possu dì.

I paisani ci lacaiani cunvirsà, senza più nè intimizioni nè brutalità. À u cuntrariu s’avvicinaiani cù i prisenti d’ugni genaru, piumi di tutti i culori, peruli d’acqua dulci, braceddi di scadda… Dopu à i passati viulenti di nanzi, era com’è u nosciu trionfu ch’era fistighjatu. Un cambiamentu di situazioni incridibuli ch’ùn parviniu mancu à rializà.

– Ma, Flaherty, semu salvi… Tutti sti prisenti, sti liccaturi… S’iddi ci piddani avali pà omini com’è iddi, hè puttostu bon signu, nò ???

– Ùn la so, dissi Flaherty cù una inchiitudina ch’iddu ùn pudia sempri micca cuntena. In ‘ssi tribù, par essa un omu… ci voli à siguità un’ iniziazioni… Temu l’iniziazioni ch’iddi ci approntani, Egerton… Par essa sinceri, temu chì u peghju ci aspittessi avali !

Flaherty vinia ghjustu di furmulà ‘ssi dubbiti chì u strionu lampò torra un ordini chì rumpia più o menu cù i frappuli chì i salvatichi viniani di pòrghjaci. Di colpu a folla di i guerrieri in ghjiru à no, senza gattivezza, ma cù una insitanza evidenti, si missi à ristringhjasi in ghjiru à no, guasgi à attuffacci. A folla si missi in muvimentu, unu spezia di flussu lentu è ineluttabili chì ci purtaia malgradu a noscia vulintà, è ch’era ritmatu da certi canti chì pariani ughjuleri di gurigli pisati. I tamburi, muti dipoi un beddu pezzu, s’erani rimissi à risunà in tuttu u paesu.
Fuimu bucati in dirizzioni d’una casa alta, cù un tettu di padda chì paria di tuccà u celi. Pinseti subitu à u tempiu di ‘ssi furdani. Senza chì no ci pudissimu sciodda da a prissioni di a noscia scorta, ci truvetimu guasgi subitu in u tempiu. I dicini di guerrieri armati è mascarati ci aspittaiani dighjà, dicisi à impidiscia a minima prova di fughjera. U strionu ci avia dinò priciduti, è vinia d’impustassi, sulennu, i bracci pisati com’è in calchì prighera pagana, faccia à u totem di u so populu : un troncu scultatu, altu è largu, chì cuddaia sin’à u sulaghjolu di quissa casa cultuali, è un totem chì… iè… chì raprisintaia un cazzu, Waterbright ! Iè, eti intesu bè, l’idulu di ‘ssi prasciti era un cazzu ! Ma un cazzu tirrificanti, smizatu in tuttu u so lungori, spaccatu da a basa guasgi sin’à a punta, una punta sporca chì paria un anneddu tamantu è chì riliaia i dui parti spiccati di ‘ssu diu vargugnosu !

In u so sabiru di scimia, u magu s’adrizzaia à u totem tontu, è u chjamaia « Kuddù », vucabili chì l’assistenza ripresi com’è un omu solu, cù un fervori ripittitivu chì ci ghjacia u sangu. Po u preti ereticu si ghjirò di colpu, è, in un brionu istericu chì ripiddaia l’appellazioni malmindosa di a so divinità, musciò di ditu à Flaherty, è senza dubbitu pussibuli vinia di disignallu pà l’iniziazioni barbara chì ni faria… un omu com’è l’altri !

Flaherty fù strascinatu à u pe’ di u totem, mughjendu com’è un dannatu, mentri chì, dinò una volta, i bracci d’acciaghju di i me vardiani m’impidiani di mova, è d’intarvena pà succorralu sì ‘ssu curaghju quì era statu imaginevuli. Ma in fatti, Waterbright, è a ricunnoscu cù tamanta vargugna, eru incapaci in tuttu di pinsà à quissa pussibilità, è inveci firmaiu quì, stantaratu, à assista à u rituali schifizzosu, è sintiu u me amicu chì, in darru, mi mittia in vardia.

– Un’ iniziazioni, Egerton ! Una prova scema, una mutilazioni in l’onori di a so divinità malmindosa ! Fughjiti Egerton ! Fughjiti pà l’amor di Diu !

Liatu pedi è mani, Flaherty fù snudatu faccia à u Diu Kuddù. Resu à u so primu statu, tali ch’iddu era à u ghjornu di a so nascita. Un essaru verghjini prontu à essa mudificatu, prontu à passà a prova subrana nanzi d’intigrà u chjirchju di l’omini, u chjirchju di i guerrieri… Tinutu annant’à una petra di u sacrifiziu da l’aduratori spietati di Kuddù, Flaherty, u spluratori cussì rinumatu chì avia affruntatu tanti piriculi, chì avia subranatu a numicizia di i tarri scunnisciuti quant’è di i tribù i più rostici, Flaherty vidia avali, trimulenti ch’iddu era, in sudori, vidia u strionu chì s’avvicinaia è chì stringhjia, allucitatu, u so rasoghju d’ussidiana. Quiddu li presi u viscaru, è cù un gestu sicuru di maciddaru frettu, ziffò u strumentu criminali in u membru moddu, è u smizò da a basa sin’à u pumpò !

M’invengu di u sangu chì schizzaia à fiumu… M’invengu di u moghju pateticu di Flaherty, chì bruddicaia com’è un varmu trapanatu annant’à u troppu di petra… M’invengu di l’ughjuleri pazzi di l’indigenii, chì cantaiani u nomu maleficu di u so diu sanguinariu… È chì u duviani ringrazià pà ‘ssa nascita nova, st’affaccata filici d’un guerrieru di valori, d’un omu avali fattu…

È m’invengu di st’ultimu traghjettu chì mi purtaia, di ‘ssa funi chì mi tiraia sin’à a petra di a me mutazioni. M’invengu, com’è in calchì sonniu fumicosu, di ‘ssu dulori vivaci, di ‘ssa mursicatura acuta nanzi di vena menu, in un brionu abuminevuli di suffrenza, è chì facia di mè, oramai, un novu sirvitori fidu di Kuddù…


Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire