jeudi 29 mars 2012

Sguardu di piacè

Una nuvella di
Jo Antonetti

M'hè venuta, ch'avia sette anni. Avia una caniola cursina da chjucu, sempre cun mè, fidata, mansa, ma u vicinu l'avia incausata d'avelli tombu trè galline. Babbu m'avia dettu sai ciò chì ti resta à fà o figliò, è l'aghju purtata cun mè fora di paese, ùn si dubbitava di nunda a puvaraccia, ma quandu aghju cacciatu u sette di caccaru, hà capitu, i so ochji sottumessi cherianu spiecazioni, aghju chjosu l'ochji è tiratuli  in capu. Dopu à avella intarrata, rientrendumine in casa, vidia u so sguardu, è risentia qualcosa di stranu, un sintimu di putenza, di piacè, qualcosa venia di cambià in mè. A cunfirmazione hè venuta voltu i mio quindeci anni, m'avianu arrubbatu a mottò, avia un dubbitu chì in paese, latrunchjinu ùn ci ne era chè unu, li avia datu rendez-vous à u listessu locu chè per a caniola. Subbitu m'avia pigliatu da in altu, chì mi purtava dece anni, è chì era un omatale.
A prima palla a li messe in u dinochju, è tandu ch'aghju vistu torna 'ssu sguardu. Pienghjulava, supplicava, l'aghju viutatu u sciarsgiore in corpu è in faccia, è risentia torna ‘ssu sintimu di supieriorità, di piacè, ié era infrebbatu.

Da tandu, a mo vita hà cambiatu. M’arricordu di ‘ssa turista, ch’avia falatu nantu a marina, avia tandu sedeci anni, dopu à avelli fattu  l’amore cum’ellu ci vulia, aghju cuminciatu à minalli patte nant’à e cule, li piacia, ridia , mi dicia, pichja più forte. Eo, ùn a vulia vede ride, innò vulia ritruvà ‘ssu sguardu, allora l’aghju tribbiata di calci in colpu, è tandu i so ochji anu giratu, è quandu l’aghju tomba, o  chì piacè, un deliziu immensu.

U mo cerbellu avia giratu, mi ci vulia à tumbà sempre di più per avè sempre di più piacè, una sola persona à tempu, ùn bastava più. Ne ci vulia dui, trè o dece, è i facia strazià sempre di più.

L’ultimi ch’avia tombu in Corsica, eranu ‘ssi turisti francesi, ch’avia scontru in muntagna, quattru giovani marsegliesi. Aviamu simpatizatu, è in giru à u focu, quella sera ci sciaccavamu une pochi di pastizzi. Tandu l’aghju braccati, l’aghju furzati à spugliassi,  è  a dammi i pochi soldi ch’elli avianu. Trimavanu, pienghjianu, ma ùn vulianu stammi à sente. Allora  m’era avvicinatu di u più grande, è li avia tiratu una palla in l’ochju. E cerbelle eranu spulate dece metri in daretu. L’altri si pisciavanu addossu, è tandu avianu fattu ciò ch’eo  li dicia,  è pienghjianu è cherianu pietà. L’aghju tombi à pentunate in capu.

E da custì, m’hè toccu à fughje  l’isula, à  ingagiammi nù a legione.

A legione era fatta per mè, pudia tumbà, strazià, scannà senza risicà prigione. Quandu simu ghjunti, quì nù u vostru paese, vi  possu dì,  chì n’aghju tombu zitelli, n’aghju furzatu donne è zitelloni, n’aghju strippatu vechjetti, mica per ideulugia, o fedeltà  à  a  bandera  di  a  legione.  Innò,  s’aghju fattu què  à I vostri ,  era solu  per ritruvà  ‘ssu sguardu chì  mi dava ‘ssu piacè chì m’infrebbava da  u  spinu sin’à  u  minchju.

E voi avà vuleriate ch’o l’appii eo ‘ssu sguardu, avà chè voi m’avete chjappu, straziatu, furzatu, castratu, a sò.

Ma cuntinuate puru à fà mi soffre, ùn u viderete mica ‘ssu sguardu da mè, innò ‘ssu sguardu era u mio piacè, u purtaraghju in infernu cun mè.

samedi 3 mars 2012

U Tira G (5/5)

Una nuvella di
Paulu Franceschi


VI. Turghjeta, u 13 lugliu 2084, deci ori di sera

Anghjula Santa aia appughjatu annantu à u buttonu di a scatuledda chì era posta annantu à una piccula tola, in u so curridori. U surrisu annantu à i so labbra alluminava u so visu. Fighjulava a scatuledda. Un incantu... Era tamantinedda 'ssa scatula, alta un centimu è larga trè. U cuparchjulu era beddu frustu, è annantu ci era marcatu : « Tira G ». Po ci era dinò dui disegni, chì riprisintavani un masciu è una femina. A luminedda di u disegnu chì currispundia à a femina era accesa.
'Ssu tiraghjastema, u 'dd'aia lacatu diciottu anni in daretu, in 2066, un stughjanti tedescu in linguistica. Hans si chjamava. Anghjula Santa vidia sempri u stughjanti caccià u tiraghjastema da una piccula cascetta chì cumprindia sei càntari. In a cascetta, di quissa Anghjula Santa si n'invinia bè, ci era una cantara biota. U stughjanti biondu biondu aia cacciatu a scatuledda è l'aia dumandatu di pruvà la. À u principiu, ci era marcatu « Tira Ghjastema » annantu. Ma cù u tempu, u tiraghjastema era diventatu frustu è l’ultimi lettari erani torri sfassati. L'aia spiigatu dinò Hanzu ch'è u tiraghjastema pudia funziunà in dui modi: masciu o femina.
« Una mascina cugnitiva » l'aia spiigatu Hanzu. A vi lasciu, aia dittu u stughjanti. L'emu fattu incù uni pochi d'arrighjistramenti è di scritti antichi antichi, ch'emu ritruvati. N'emu coltu a struttura semantica. Pruveti lu, dopu mi diciareti... Vultaraghju, da quì à calchì mesi.
Ma u tedescu ùn aia più datu nutizii. Ùn ci era mai più vultatu. Anghjula Santa aia aspittatu parechji sittimani, è ancu parechji mesa, ch’è Hanzu si ni vultessi, ma quiddu ùn s’era più vistu. È Anghjula Santa s'aia tinutu u tiraghjastema. Eppo quandu eddu era mortu Ghjaseppu di Tassu dodici anni fà, era ferma sola à sapè parlà a so lingua... À u veru fondu, ùn sapia micca tuttu à fattu s'edda era sola, o sì par furtuna, ci era dinò calchissia d'altru chì parlava sempri u corsu. I prima tempi, Anghjula Santa aia fattu a so inchiesta da par edda ed aia chersu in parechji paesi di u circondu par veda s'è ci era sempri calchissia chì parlava u corsu, ma ùn aia più truvatu à nimu. Eppo dopu i ricerchi apprufunditi erani stati fatti da i scentifichi in l'isula sana. Ma 'ss'ultimi deci anni, ùn s'era più trovu à nimu. In l'isula, era dunqua ferma sola à parlà a so lingua. Bon'parechji chjami erani stati lampati, ma senza risultatu. Po aia spiratu Anghjula Santa ch'eddu ci fussi sempri calchissia fora di Corsica chì parlessi sempri u corsu. Ancu in altrò è à u stranieri, l'inchiesti funi fatti. Ma senza dà nissunu risultatu. À u capu di parechji anni, i richerchi funi abbandunati. L'aiani pubblicati i Reti d'infurmazioni chì Anghjula Santa era ferma sola. Ci era ancu u so ritrattu annantu à certi publicazioni.
Chì sarà diventatu, 'ssu tiraghjastema chì mancava in a cascetta ? pinsava Anghjula Santa. Era un beddu sapè... Sarà statu lampatu in calchì rumenzulu, fà chì, pinseti Anghjula Santa. Forsi  Hanzu u si tinia par eddu in Alimagna. Era podarsi dighjà sciappatu o ancu brusgiatu. Si pudia dì ch'eddu ùn esistia più...
Anghjula Santa fighjuleti annantu à piccula tola. U “G” era in traccia di sfassà si à pocu à pocu. Po Anghjula Santa spignì u lumu. Era tardi è t'avia u sonnu. Si pudia dorma avà.


vendredi 2 mars 2012

U Tira G (4/5)

Una nuvella di
Paulu Franceschi


V. Barcilona, u 13 lugliu 2084, ottu ori di sera

U sguardu d'Anghjul'Antonu si punì in terra. Ci era una vanchjera incù una cuppetta di risu, un picculu pezzu di carri, un troncu di pani, un bichjeri d'acqua è dui pìdduli rossi. Ùn aia tanta fami ma si sciaccheti un pocu di risu. U restu u pudia lascià par dopu. Par quissa ùn u lacavani micca mora di fami. Da bia è da manghjà, ci era sempri. I dui roboti verdi li purtavani a cuddazioni è a cena. Ci vulia ch'eddu fussi in bona saluta. Hè vera ch'à sissanta novi anni, è malgradu 'ssa vitaccia di prighjuneri, Anghjul'Antonu era sempri in bona forma. Un miràculu ghjera. Erani avà quatordici anni ch'eddu era statu catturatu da quidda scenzimaffiaccia chì s'era cullucata in 'ssa Gauditorra Aluta di Barcilona. Faciani i sperimenti incun eddu. A so esistenza misaredda ùn era altru nienti cà quidda di un tupanchjinu di laboratoriu. Li mittiani l'alitrodi è l'attrazzi in capu, podarsi par analizà u so capu o u so ciarbeddu. Ciò ch'eddi faciani asattamenti, ùn a sapia micca Anghjul'Antonu. Chì ùn a 'ddi diciani micca. Fà chì era un gruppu di scentifichi scemi chì vuliani u puteri è tarrurizà la ghjenti. Faciani i ricerchi annantu u ciarbeddu umanu. Ma aia capitu bè Anghjul'Antonu ch'eddi u studiavani.
Dui anni fà, era ghjuntu un'antru prighjuneri duranti dui mesa in 'ssa piccula stanza. Era un tipu di a Nuvella Guinea. Era urighjinariu di un paisolu persu di 'ssi cuntrati. Ma u tipu era di capu è di coda, è si pudia ancu discorra incun eddu in spagnolu. Ci capia, mì. Juspè, si chjamava. Aia spiigatu à Anghjul'Antonu chì sicondu ed eddu, 'ssa scenzimaffia facia spezia di trafficu incun eddi. Ciò ch'eddi vindiani, ùn si sapia asattamenti, ma t'aia calcosa à veda incù u ciarbeddu. Dicia quiddu chì a scenzimaffia li surpavani calcosa in u ciarbeddu, li prilivavani calcosa in a so menti. Dopu u si vindiani, à prezzu altu, ch'eddu dicia Juspè. T'aia l'aria di cunnoscia. In fini di contu, pinsò Anghjul'Antonu, tuttu quissu ùn era ch'è un'iputesa, ùn ci era nienti di sicuru. T'aia l'aria sicuru, Juspè, ma à u veru fondu, chì provi t'avia ?

Anghjul'Antonu pigliò in manu u picculu ugettu di plasticcu è l’accarrizzò pianu pianu. Po cuminciò à caccià pianu pianu una chjappeda in un scorru di u sulaghju di a so stanza, incù i so ugni. Anghjul'Antonu punì a scatuledda in a so piattatedda, eppo rimissi a chjappedda annantu. Dipoi tanti anni ch’eddu era quì, i so vardiani ùn si n’erani mai avvisti ch’eddi si tinia ‘ssa scatuledda. Quali hè chì a sà s’è li saria piaciutu. Incù quissi, incù i so sperimenti bistrocchi, ùn si pudia mai sapè...

Dipoi tantu tempu, Anghjul'Antonu ùn aia più avutu nutizii di a so famiglia. Chì sarani diventati, tutti ? Ùn passava un ghjornu senza ch'è Anghjul'Antonu pinsessi ad eddi è l'imaginessi. U diviani cunsidarà com'è mortu. Sparitu. Purtantu, era vivu. In quiddu catagnonu. Ma chì vita. Quidda di u prighjuneri. Manghjà, bia, fà si metta l'alitrodi in capu par fà avanzà 'ssa scenza tonta. Eppo ùn ci era nimu chì si pudia parlà...

jeudi 1 mars 2012

U Tira G (3/5)

Una nuvella di
Paulu Franceschi


III. Furesta Nera, u 6 uttrovi 2067

Hans si sintia faticatu persu. Aia studiatu mori ‘ss’ultimi ghorna eppo ùn aia durmitu cà dui ori. Ùn era micca stata una bona idea di studià à tempu a linguistica è i scenzi cugnitivi. Ci era troppu travagliu par priparà i dui asàmini. Hans sintia i so ochja chì pinnulavani. Ma ci vulia ch’eddu ghjugnissi in tempu ed ora in Custanza par piglià u Magnettrennu. Era un pocu in iritardu. Ci vulia à accilirà un pocu. T’avaria u tempu di dorma dopu, una volta in u Magnettrennu. Ma ùn ci vulia micca à mancà lu. Forsi u stradonu aerianu aia da essa più beddu dopu. Par avà, incù 'ssi nivuli neri, si vidia pocu affari. Era piuttostu bughju. Eppo aia cuminciatu à candiddà. Si sintia ancu sunità avà. Di tantu in tantu, una accendita alluminava quiddu ariali di a Furesta nera, vicinu à u lavu Titisee, in i circonda di a Fossa Rinana. Ma fà chì da quì à deci minuti, s'aia da sbuccà in u chjaru, pinsava Hans. Tandu si pudaria andà un pocu più lestru.
‘Ssa vintata, Hans ùn l’aia micca antivista. Una vintata trimenti,  furtissima, putintissima. Vinuta da ùn si sà induva, da un cantu di celi ignuratu. Ùn a s'aspittava mancu stampa, Hans, quandu fù avvampatu. Fà chì navigava dighjà appena troppu lestru incù u so propulsori à u zirconiu, in quidda timpistata. Hans si sintì bulà in aria com'è una sbarrabàttula, prughjittatu ch'eddu fù à deci metri in davanti. Di u ditu grossu, appughjò  à fondu annantu à u frenu... Ma aia dighjà persu u controllu di u propulsori chì di colpu, si ribuccò. Hans si ritruvò à capu in ghjò, com'è una magacciula in preda à a timpistata. Feci tuttu par ridrizzà u propulsori, ma in vanu. Quandu pichjò in ‘ssu pinu altissimu è fustilargu, è chì a vita li fù tolta, u fumaccionu intugutuppò à Hans è u so brionu di tarrori, è u so propulsori rottu.


IV. Barcilona, u 13 lugliu 2084, sei ori dopu meziornu

In 'ss'appartamentu di u sittant'unesimu pianu di a Gauditorra Aluta di Barcilona,  Anghjul'Antonu aia compiu a so siesta. Aia durmitu una mez'uretta. Si sintia arripusatu.
Erani beddi 'ssi ghjastemi. In i tempi, s'imprudavani mori. Ti n'inveni ? Ùn ha micca un 'antra ? dissi Anghjul'Antonu, cù u so verbu altu.
Ancu secchi tù incastulatu !
Ah, quissa, ùn a cunniscia micca. U vedi, oghji aghju amparatu calcosa. Eh ! Si n'ampara tutti i ghjorna. Aiò dì mi un'antra...
Ch'è t'asciuvi !
Quissa hè bedda cunnisciuta. L'aghju  intesa beddu suventi. Dì mi ni ghjà un'antra, ma allora di quiddi beddi, a sà, di quiddi cumplicati chì si diciani in i tempi...
Ch'è tù scioppi !
Ma allora, quissa hè simplicia... Ié parlu di quiddi beddi cumplicati, abbastanza longhi, a sà... Si sintiani, à l'ebbica. Aiò, rifletti un pocu. T'ani da rivena...
Ancu perdi tù u ciarbeddu !
Quissa d'accordu, ma si senti po à spessu. Ié dicu una bedda ! Aiò, fà u picculu sforzu..., dissi Anghjul'Antonu.
Ch’è tù lampi u ciarbeddu è fà ni una frittata pà una banda di sturneddi orbi !
Ah quissa sì ch’hè bedda ! A sapia bè ch'è tù i cunniscii, chì t'aiani da rivena. Aiò dì mi ni un’antra, par piacè...
Ancu buli tù senza l'ali !
Ah quissa mi piaci assà. Avà vecu ch'è tù sè lanciatu. U vedi, l'ha poca a mimoria ! Aiò, dì mi ni un'antra, và...
Ch'è tù fussi bagnatu da i lacrimi di donna !
Quissa dinò mi piaci abbastanza. Allora và bè cusì. Mi n’ha amparatu uni pochi di beddi. Cunnosci mori affari, quantunqua. Quant'è tù ni sa...
Eppo ci fù u silenziu in a stanza.