lundi 8 novembre 2010

A Vistica (14,15/17)

Una nuvella di
Jean-Yves Acquaviva

XIV

Roccu s’era varcatu u fiume à a Matre è attippava. Ùn avia durmitu è ùn cuntava di fà la nanzu d’avè buscatu quellu ch’ellu circava per ‘sse muntagne. S’è Solimea spartia i so sogni era chì tuttu què avia qualcosa di reale. È s’ella era vera a storia conta da « u vardianu » u giuvanottu pudia forse cambià a sorte tragica di a so innamurata. Era torna aparta a caccia à u dupitu.

Dopu à un viaghju di trè ore era ghjuntu à u pede di ‘ssu locu dettu « I missoghji ». Un locu ritrosu, duve elle ùn parianu pudè campà c’à e petre. Battizatu cusì da a ghjente di quì per via di u periculu ch’ellu ci era à purtà ci i so passi. Calanconi di scogliu rossu è grisgiu, ghjarattoni inalpillati pronti à fà prigiuneru l’animale o l’omu scunnisciutu chì crede di pudè li ammaestrà. À ogni scarpata Roccu mancava di sculiscià è a trappula piglià lu. À falà in fondu à u missoghju, ùn si stà tantu à sorte ne hè una antra storia…

Tutti i lacci tradimintosi, Roccu l’avia schisati. Sbuccava in una spezia di chjarina piatta à mezu à ‘ssa furesta di petra. Era à pena in pendita è in cima s’induvinava l’entre d’una grotta. Eranu sicuramente stati pochi, puchissimi l’omi à avè avvintatu ‘ssu locu è Roccu pinsava di capisce perchè. Circava à ripiglià u so soffiu, accurtatu da tamantu sforzu. Arrembu à un scogliu, si ripusava una cria nanzu di lancià si à a scuparta di u misteru chì li rudia u corpu. Dupitu è sicurezza a si pruvavanu torna in u so capu è a sola manera di dà a vincita à unu o l’altru era d’andà avanti. Intrendu in u tafone avia mossu e cintunaie di sacchi minuti appesi chieti, chieti à aspittà a bughjura. Avia fattu una pochi di passi è capitu chì ci vulia à viaghjà torna, à  andà più luntanu da tuccà u so scopu. À sin’à avà u passeghju l’era parsu zuccatu da u tempu, apartu à rombu di seculi è di seculi. È po era cascatu, u viotu avia chjappu i so pedi, a so lampana l’era scappata è stava tiratu longu à capu in gnò. À pasponi s’era messu à quattru patte è circava à arrizzà si. In furia avia tralasciatu ‘ss’idea è si ne falava à nant’à e so cule versu a luce debbule ma sempre viva di a lampana. L’avia chjappa, scuzzulata prighendu ch’ella ùn si spegni. U lume era natu torna, è u spitaculu ch’ellu offria à Roccu li cutrava u sangue. Ciò ch’ellu vinia di falà, mezu nant’à u corpu, mezu nant’à u daretu era una scalunata. Duie centu scalelli, à vista d’ochju, è quessi ùn eranu stati l’anni à zuccà li.

Torna centu passi n’un curridore di a stessa fattura c’à e scale, altu di dui metri è largu d’unu è era sbuccatu in una antra grotta più maiò. À mezu à ‘ssu locu, quattru capimonti chì cullavanu à perde si duve u sguardu ùn pò andà. Quattru pilastri chì parianu puntillà a muntagna. Da quassù falava un raghju di lume dirittu, dirittu chì accindia una spezia di futtogliu toltu ancu ellu da a petra. Roccu ùn era pussutu stà è s’era stallatu addossu. Si lasciava inundà da u raghju, sarrava l’ochji è li si paria di pudè lascià  si andà à ‘ssu riposu tantu bramatu. Ùn circava spiecazione à tuttu què, si sintia bè, appaciatu.


XV

         « Bravu ! M’hai trovu, à dì la franca a spirava ».

A voce di « u vardianu » ribumbava in ogni scornu di a grotta. Era custì arrittu di punta à u giuvanottu chì u vardava cù una cuntintezza imbulighjata di paura.

« Sapete ciò c’o vogliu tandu ? »
« Sicura ma a ti vogliu sente dì »
« Ete dettu chì nulla ùn pudia mai cambià ma eiu vogliu cambià qualcosa »
« O basta ! Ordine è cumandamenti. Voli ? È chì credi ch’ellu pesi u to vulè quì ? Ciò chè tù voli hè impussipule o quasi… »
« Quasi ? Chì vole dì ? »
« Sò sicuru chè tù ti si dumandatu ciò chì c’era nu a buttigliola. Ciò ch’ellu pudia esse ‘ssu liquidu tralucente. A t’aghju da spiecà ».

A bienda chjosa in a buttigliola, à sente à «u vardianu», era a chjave di l’eternità. Quellu chì l’ingullia campava cinque mila è trenta trè anni. Ci vulia à beie la a prima ora di l’ultimu ghjornu di a vita di u mondu. Di regula stava piatta duve Roccu l’avia trova fin’chì un tarramotu à scupressi sette ghjorni nanzu chì tuttu vultessi à u principiu. Ma era ghjuntu ellu à mette ogni cosa sottu sopra è avà, l’alivellu supranu era in periculu.

« Chì n’aghju da fà eiu di l’alivellu supranu, aghju fatica à mantene quellu di a mio vita »
« Quessa hè ciò chè tù credi. E stateghje di a to vita sò belle pare. Credi di fà e cose sicondu e to scelte ma sò i to atti chì sò scelti da u distinu. Hè scrittu tuttu è à sin’à avà ùn era cambiatu nulla. »
« È chì ci hè di cambiatu ? »
« Sì ghjuntu à sin’à mè è quessa, ùn avia micca da esse. »
« Dunque, a dite da per voi, si pò cambià qualcosa. »
« Aghju da currege supitu ‘ssu sbagliu. Aghju da turnà à assistà l’eternu vugà.»
« È cumu ete da fà ? »
«Hè bella simplice, ci vole c’o ti tombi. »
« Ma perchè ? Ùn vogliu c’à… »
« Iè a sò ciò chè tù voli ! Salvà quella chì t’hà accesu u core. Ma eiu ùn ti possu lascià fà è po, hè troppu tardi. »
« Chì vole dì troppu tardi ? »
« S’hè spenta sta mane, micca u so core, quellu chè tù cridia liatu à u toiu, quellu batte sempre. Ma u so ciarbellu hè mortu è ancu per discità si ùn saria c’à un legumu senza nisunu sintimentu ne ricordu. Ùn hai intesu nulla ? Eiu l’aghju intesa. Ancu s’o a vulia guarisce, avà, ùn possu più. »
« È chì pudiate fà ? »


Tandu « u vardianu » avia spiecatu à Roccu chì s’è di beie tuttu ciò chì ci era nentru à a buttigliola dava a vita eterna, duie candelle bastavanu à guarisce ogni male. Ma rende ciò ch’ella avia persu Solimea, quessa era impussipule. Era finita, a so corsa scema ùn era ghjuvata à nulla. L’omu avia fattu arrizzà u giuvanottu, l’avia chjappu per e spalle è  u purtava versu u fondu di a grotta. In pianu, ci era un tafone tondu, un chjerchju parfettu largu di dui metri.

« Eccu, hè quì ch’ella si compie a to strada. »

« U vardianu » s’appruntava à lampà à Roccu nu ‘ssu tafone sicuramente apartu nant’à un abbissu senza fondu. Era forse megliu, forse ci truvaria a pace ch’ellu circava è pò esse ch’ellu scuntraria à Solimea duve ellu avia da andà. Si sintia puntà pianu pianu, avia chjappu a so rispirazione è sarratu l’ochji. È po, d’un trattu, senza mancu fà la à posta, s’era vultatu è avia puntatu l’omu. Era stalvata in un quartu di siconda, « u vardianu » era cascatu nu u tafone in un mughju chì paria senza fine.

«Ùn l’avia micca vista vene quessa ? »

Roccu era vultatu nant’à u futtogliu di petra, era calmu. U so core era à l’addisperu ma a so ragione, senza pudè dì perchè, navigava à dolci mari. In a so manu dritta, strignia a buttigliola.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire