lundi 1 novembre 2010

A Vistica (2/17)


Una nuvella di
Jean-Yves Acquaviva


II


Cinque ghjorni dopu, era ghjuntu l’impresariu cù a so pala meccanica. Eranu avà trè ghjorni ch’ellu minava ‘ssa petra, sciappendu la pezzu à pezzu. Roccu ùn avaria mai pinsatu ch’ella fussi cusì dura è cusì prufonda. Sottu à a petra apparente avianu supitu trovu u tofu. Ma sottu à u matticciu, c’era torna u granitu puru. È questu quì, à sente u tippu di a pala era u più mastinu ch’ellu avia scontru in tutta a so carriera. Era ancu statu obligatu à cambià a punta di u so attrazzu chì a prima s’era frustata. A terza sera, era spustatu dopu à avè trovu una antra lepara di tofu. Avia dettu di vultà u luni à bon’ora spirendu di pudè compie tandu.

 Roccu s’era firmatu una stonda à vardà ‘ssu scogliu chì l’avia da custà u pocu è tantu. Ellu, avia previstu duie ghjurnate di travagliu è avà quale a sapia quant’ella avia da durà ‘ssa storia.
S’era datu di manu à u tofu, caccendu lu bramosu di vede ciò chì l’aspittava sottu. Ruspava cù u so vaglione dapoi un quartu d’ora quand’ellu vide spuntà torna u granitu. Ghjastimava, scuzzulava u capu è si dumandava s’ellu ci avia da sorte un ghjornu. Senza mancu fà ci casu, avia scupartu a petra è avà, s’arvidia ch’ellu ùn era c’à un pezzu staccatu da u scogliu maiò. Era ingutuppatu di tofu ma sanicciu. Avia tiratu, puntatu, trinicatu è, pur’fine, u petronculu era cidutu. Si n’era falatu sculiscendu pianu pianu à sin’à i so pedi. Roccu era in sudore, crosciu intintu da cima à fondu. Saria statu incapace à dì quant’ellu era duratu u so sforzu. Ma li si paria una grande vittoria d’avè toltu ‘ssa pitraccia da custì. Era notte avà, vinaria u lindumane à sciappà la in mille pezzi. Iè, vinaria cù a mazza farrata è li faria vede quale era u più forte.
S’era chjinatu à dorme, cù a spiranza in core di turnà a truvà a so innamurata. S’era addurmintatu supitu, rosu da a stanchezza.
In giru à mezanotte, s’era discitatu. Li si paria di sente u rimore in cucina. Era falatu è avia scupartu un omu, pusatu à tavulinu, u so tavulinu. Chietu, chietu si magnava un pezzu di pane è di casgiu.
        « Quale site ? Chì fate in casa meia ? »

L’omu ùn avia mancu pisatu u capu, finia di mastucà u so pane. S’era impiutu un vichjeru di vinu rossu è u si sciaccava in una ingullita sola.
         « Haaa, u casgiu u sai fà. Ti feliciteghju. »

Avà, l’omu u vardava. U vardava da u capu à i pedi cum’è un incittaghju chì cerca à stimà u pesu d’un vitellu. Era vechju, travechju. Quasi troppu vechju per esse sempre vivu. Nant’à a so faccia, sulchighjata in tutti i sensi, ùn c’era nisun’ pelu. Nè barba, nè mustaccia, nè ciglii, nè sopraciglii, nulla. Solu, à a basa di u so bavellu, una spezia di treccia d’una vintina di centimi. L’inturchjulava, l’allisciava cù a so manu manca. È po, c’era ‘ssu sguardu. Forse ùn ci vuleria micca à chjamà lu sguardu chì, i so ochji eranu spenti, bianchi cum’è quelli d’un cecu. Ma, ognunu di i so gesti era cusì pricisu chì ùn c’era nisun’dupitu, l’omu ci vidia bellu chjaru.
         « M’ete da dì quale vo site è ciò chè vo fate quì ! »

Roccu s’anarbava è avia avutu un muvimentu per lampà si nant’à l’omu. Quellu, avia pisatu una manu è, cum’è toccu da una forza suprana, u giuvanottu s’era firmatu.
         « Posa ! »

L’ordine ùn suffria micca ricusu. È roccu s’era calatu di punta à ellu.
         « Sò vinutu à dumandà ti qualcosa. ‘Ssa petra chè t’hai trovu fendu u to scassu, lascia la stà. Busca ti un antru locu per a to mandria. Dumane corparè a petra è l’affare piantarà custì. »

Roccu s’era discitatu, crosciu intintu da u sudore. Spatansciava cum’è dopu à una corsa sfrinata. L’era parsu cusì veru è avà capia ch’ellu ùn era c’à un sognu, gattivu, ma solu un sognu.

Aucun commentaire:

Enregistrer un commentaire